کارلو گولدونی، زاده ی 1707 و درگذشته ی 1793، نمایشنامه نویس ایتالیایی بود.گولدونی در ونیز به دنیا آمد و از کودکی به تئاتر علاقه مند بود. پدر کارلو، او را در جوانی به ریمینی نزد فیلسوفی به نام کالدینی فرستاد تا فلسفه بیاموزد، اما او با یک گروه تئاتر دوره گرد همراه شد و به ونیز بازگشت. پدرش او را در سال 1723 در مدرسه ای در پاویا ثبت نام کرد که با مقررات سختگیرانه ی مذهبی و رهبانی اداره می شد. گولدونی که در این سال ها نوشتن را آغاز کرده بود، دو سال بعد از وارد شدن به این مدرسه، هجویه ای نوشت که در آن به استهزای دختران پاویا پرداخته بود. او به دلیل نوشتن این هجویه از مدرسه اخراج و مجبور شد شهر را ترک کند. گولدونی به اودینه رفت و در آن جا به تحصیل در رشته ی حقوق پرداخت و سرانجام در مودنا فارغ التحصیل شد.او سرانجام به ونیز بازگشت و بر خلاف انتظار همه، به جای این که در رشته ی تحصیلی اش، یعنی حقوق، کار کند، به تئاتر روی آورد و به نوشتن نمایشنامه پرداخت. گولدونی که بسیار پرکار بود، با آثارش خشم سنت گرایان را برانگیخت و انتقادهای تند و تیز آنان را متوجه خود کرد. مباحثه های تئوریک و مخالفت شدید کارلو گوتزی با اصلاحات گولدونی موجب رنجش خاطر او شد و آزرده از قدرنشناسی مردم ونیز، این شهر را ترک کرد. گولدونی به پاریس رفت و در آن جا زندگی اش را در فقر و تنگدستی به پایان رساند.
