محمد بن علی اردبیلی، رجال شناس شهیر امامی، در سال ۱۱۰۱ ق دیده به جهان گشود. درباره زندگی و فعالیت‌های علمی وی آگاهی‌های اندکی موجود است و همان نیز بیشتر بر اساس اطلاعاتی است که در اجازه علامه مجلسی به وی آمده و یا در مطالبی است که توسط آقا رضی قزوینی بر ظهر نسخه «جامع الرواة» مندرج است. وی اهل اردبیل بود ولی خود در نجف و کربلا، اقامت داشت. مهم‌ترین استاد وی، جعفر بن عبدالله بن ابراهیم کمره‌ای است که به گفته خود او، بر حدیث، تفسیر، فقه و اصول، کلام و حکمت آگاه بوده و اردبیلی در تمامی این علوم، از او بهره برده است. از دیگر استادان وی، محمد علی بن احمد بن حسین استرآبادی را می‌توان نام برد. علامه مجلسی نیز از مشایخ اوست و در اجازه‌ای که در ۱۷ ذیقعده ۱۰۹۸ به وی داده، از او با عنوان «المولی الفاضل الکامل الصالح» یاد کرده است. از این رو می‌توان گفت که وی در آن زمان، دارای مدارج بلند علمی بوده است. این که او در چه تاریخی به اصفهان آمده است، مشخص نیست. تنها می‌توان گفت که به هنگام صدور اجازه مجلسی، نمی‌بایست سنش از ۴۰ سال کمتر بوده باشد.
