والتر اچ. سوکل (1917-2014، 21 فوریه 2014)، استاد ادبیات آلمانی در دانشگاه ویرجینیا از سال 1973 تا زمان بازنشستگی در سال 1994 بود. او در سال 1938، سال اشغال توسط نازی ها، از زادگاهش اتریش گریخت و بعدتر از آلمان راهی ایالات متحده شد، جایی که به یکی از اعضای برجسته ی نسل معاصر روشنفکران یهودی مهاجر تبدیل شد که تأثیر آنها بر سیستم دانشگاهی آمریکا حتی امروز قابل لمس است. سوکل به عنوان محقق و نویسنده ادبیات مدرن اروپا شناخته می‌شود. اولین کتاب او، نویسنده در افراط (1959)، اثری پیشگام بود، و هنوز هم اثری قطعی در مورد اکسپرسیونیسم آلمانی است. نوشته های بعدی او به کارهای بسیاری از نویسندگان می پردازد، اما او بیشتر به عنوان یکی از چهار یا پنج شخصیت اصلی در سراسر جهان در زمینه مطالعات کافکا شناخته می شود. کتاب‌های فرانتس کافکا: تراژیک و آیرونی (1964) و اسطوره قدرت و خود: مقالاتی درباره فرانتس کافکا (2002) از آثار مشترک او با دیگر منتقدان و نویسندگان است. اوبه عنوان یکی از بهترین معلمان دانشگاه بود که در پایان دوره لیسانس، ایده نیچه در مورد «بازگشت ابدی» را مورد بحث قرار داده بود، شاگردانش یک دسته گل و یادداشتی به او هدیه کردند که در آن امید به «بازگشت ابدی» دوره هایش را ابراز می کرد. در دپارتمان آلمانی (و در دپارتمان انگلیسی که در سال 1980) او به عنوان یک همکار فوق العاده محترم و صمیمی و وظیفه شناس و یک استاد خستگی ناپذیر برای دانشجویان خود شناخته می شد. بسیاری در ویرجینیا هنوز او را به عنوان یک دوست وفادار به یاد می آورند.
