تیتوس لیویوس (زاده ۵۹ ق.م. در پادووا؛ متوفی ۱۷ م. در پادووا) مشهور به لیوی از تاریخ‌نگاران سرشناس امپراتوری روم بود. دانشنامه بریتانیکا او را در کنار تاکیتوس و سالوست «سه تاریخ‌نگار بزرگ روم» نامیده است که کتاب‌هایش، از پیدایش روم، تا سدهٔ هجدهم میلادی تأثیری عمیق بر سبک و فلسفهٔ تاریخ‌نگاری نهاد.