کتاب ایران در مصاف با تاریخ;

کتاب ایران در مصاف با تاریخ

Iran, at war with history

کد کتاب : 100413
مترجم : سعیده ناجیان تبریز
شابک : 978-9644195792‬
قطع : وزیری
تعداد صفحه : 284
سال انتشار شمسی : 1390
سال انتشار میلادی : 1981
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب ایران در مصاف با تاریخ اثر جان لیمبرت

ایران تنها کشور خاورمیانه است که هویت ملی خود را از طریق تهاجمات اعراب، ترک و مغول حفظ کرده است. این فرهنگ وارث غنی ترین فرهنگ در خاورمیانه است: فرهنگی که بسیار فراتر از مرزهای سیاسی دولت است. این کتاب «ایران در مصاف با تاریخ» که اولین بار در سال 1366 منتشر شد، عناصری از تداوم در جامعه ایران از دوران پیش از اسلام تا آشفتگی جمهوری اسلامی را بررسی می کند. جان لیمبرت به عنوان نویسنده این کتاب از تداوم دین به عنوان نیروی مسلط در سیاست و جامعه ایران بحث می کند. جذب آموزه های نامتعارف مانند مزدکی گری، بهائیت و تشیع انقلابی؛ سنت رهبری قدرتمند و کاریزماتیک؛ و مشکل همیشگی حاکمیت مردم با وابستگی های مختلف قبیله ای، مذهبی و زبانی. او توضیحاتی برای تغییرات سیاسی اخیر در شرایط خاص ایرانی می یابد و جامعه نوظهور پس از انقلاب را همراه با برخی از نهادهای جدید آن از جمله سپاه پاسداران، مجمع، کمیته های محله و امامان جمعه بررسی می کند. کتاب «ایران در مصاف با تاریخ» نوشته «جان لیمبرت» با ترجمه سعیده ناجیان تبریز توسط مرکز اسناد انقلاب منتشر شده است.
جان لیمبرت
جان دبلیو لیمبرت (زادهٔ ۱۹۴۳) یک دیپلمات آمریکایی است. او معاون سابق دستیار وزیر امور خارجه در امور ایران در دفتر امور خاور نزدیک وزارت خارجه آمریکا است. او یک دیپلمات کهنه کار آمریکایی و یکی از مقامات سابق سفارت آمریکا در تهران است، جایی که در جریان بحران گروگان گیری ایران در آنجا اسیر بود. او عضو هیئت مدیره شورای ملی ایرانیان آمریکایی (NIAC) است.
دسته بندی های کتاب ایران در مصاف با تاریخ
ادبیات آمریکا
ادبیات معاصر
دهه 1980 میلادی
تاریخی
تاریخ ایران
قسمت هایی از کتاب ایران در مصاف با تاریخ (لذت متن)
برای ایرانی ها مهم است که چگونه خودشان را توصیف کنند و چگونه خصیصه ها و ویژگی های فردی و اجتماعی خود را نشان بدهند. زبان فارسی سرشار از اسم ها و صفت هایی برای توصیف رفتار آدمی است. به عنوان مثال واژهٔ «تعارف» واژه ای دشوار است و بیانگر رفتاری خاص تقریبا در تمام مواقع و در خارج از محیط خانوادگی (خانوادهٔ درجه یک) است. تعارف سیستمی اجتماعی است که به افراد این اجازه را می دهد در محیط های سخت و شلوغ احترام و شأن دیگران را حفظ کنند. مردم هنگام تعارف کردن در ملاقات ها یا ترک کردن جایی از عبارت های تشریفاتی استفاده می کنند. آنها همچنین از یک سری واژه های حسن تعبیر برای توصیف وقایع ناخوشایند استفاده می کنند و نیز برخی واژه های محترمانه را جایگزین ضمایر دوم شخص و سوم شخص می کنند. مثال تعارف این است که میزبان انبوهی خوراک و گوشت را نان و پنیری ساده بداند و مهمان مودب نیز آنچه را به او تعارف می شود رد کند (یا مقدار کمی بردارد) مگر آنکه بسیار به او اصرار کنند. وقتی مهمان به صاحب خانه می گوید وقت آن رسیده که رفع زحمت کنم میزبان باید بگوید هنوز زود است که تشریف ببرید. همچنین تعارف بدین معنی است که فرد نباید عقیده ای را که موجب آزار می شود مطرح کند، هرچند که آن عقیده درست باشد. حتی اگر فرد بخواهد آن را مطرح کند باید با استفاده از کلمات ملاحظه کارانه عقیدهٔ خود را ابراز دارد.