کتاب ایران در مصاف با تاریخ

برای ایرانی ها مهم است که چگونه خودشان را توصیف کنند و چگونه خصیصه ها و ویژگی های فردی و اجتماعی خود را نشان بدهند. زبان فارسی سرشار از اسم ها و صفت هایی برای توصیف رفتار آدمی است. به عنوان مثال واژهٔ «تعارف» واژه ای دشوار است و بیانگر رفتاری خاص تقریبا در تمام مواقع و در خارج از محیط خانوادگی (خانوادهٔ درجه یک) است. تعارف سیستمی اجتماعی است که به افراد این اجازه را می دهد در محیط های سخت و شلوغ احترام و شأن دیگران را حفظ کنند. مردم هنگام تعارف کردن در ملاقات ها یا ترک کردن جایی از عبارت های تشریفاتی استفاده می کنند. آنها همچنین از یک سری واژه های حسن تعبیر برای توصیف وقایع ناخوشایند استفاده می کنند و نیز برخی واژه های محترمانه را جایگزین ضمایر دوم شخص و سوم شخص می کنند. مثال تعارف این است که میزبان انبوهی خوراک و گوشت را نان و پنیری ساده بداند و مهمان مودب نیز آنچه را به او تعارف می شود رد کند (یا مقدار کمی بردارد) مگر آنکه بسیار به او اصرار کنند. وقتی مهمان به صاحب خانه می گوید وقت آن رسیده که رفع زحمت کنم میزبان باید بگوید هنوز زود است که تشریف ببرید. همچنین تعارف بدین معنی است که فرد نباید عقیده ای را که موجب آزار می شود مطرح کند، هرچند که آن عقیده درست باشد. حتی اگر فرد بخواهد آن را مطرح کند باید با استفاده از کلمات ملاحظه کارانه عقیدهٔ خود را ابراز دارد.