کتاب چرا آدم های خوب کارهای بد می کنند؟

شرم انکار شده و پردازش نشده، از جمله عواملی است که ما را به سوی ویران گردانیدن موفقیت هایمان، طغیان بر ضد منافع شخصی مان، برداشتن آنچه متعلق به ما نیست، بی آبرو شدن به جهت پیروی از عادات گذشته مان و تخریب روابطمان می کشاند. خراب کردن خود، شیوه ای است برای آشکار گردانیدن شرم درونی مان یعنی ناآگاهانه کاری را انجام می دهیم که خود را در برابر دیگران بی آبرو می کنیم تا بتوانیم جلوی حادثه ای را بگیریم که موجب می شود بیش از این شرمگین شویم؛ به عبارت دیگر اگر به حساب شرم مان نرسیم، او به حساب ما رسیدگی می کند. اگر باز هم انکار یا سرکوبش کنیم، آن را به گونه ای ویرانگرانه بروز خواهیم داد. برای همین است که بسیار مهم است با درد و رنج گذشته مان کنار آییم، از آن بیاموزیم و از آن برای رشد و کمک به بیشتر کامل و یکپارچه شدن بهره بگیریم؛ آن وقت است که دیگر ناچار نیستیم کاری را انجام دهیم تا آنچه را قادر به دیدنش نیستیم، علنی و ظاهر کنیم. وقتی ارزش ذاتی شرم را درک کردیم، خواهیم دانست که چیست، خواهیم دانست رهنمودی روحی برای کمک به ما برای درک عمیق ترین لایه های وجودی مان و درمان زخم های عاطفی مان و غیرفعال سازی برنامه ریزی منفی مان است و این را باید یک درمان روحی دانست، شیوه ای برای درمان روح به منظور هدایت ما تا با سرشت درست و سالم مان ارتباط صمیمانه تری برقرار کنیم. اقدام به ویران کردن خویش به نظر می رسد از اندوه ناشی شده باشد، اما به عقیده من، این نوع اقدامات شیوه ی طبیعی نشان دادن شرم درونی و نهانی و شکافی است که در درونمان وجود دارد. ممکن است بتوانیم برای مدتی این شرم نهانی را حفظ کنیم تا اینکه روزی درست سر بزنگاه، شرایطی پیش می آید و عواملی دست به دست به هم می دهند تا یادآورمان شوند چه چیزهایی را در اعماق درونمان پنهان کرده ایم. ممکن است آن شرایط احساس شکست، ناکفایتی و ناشایستگی باشد که شروع به تکان دادن و لرزش انداختن جهان درونمان کند و ما را دلواپس و نگران و تلخ و مردد نسبت به خویش گرداند. پاچه بسا شرم مان موجب شود احساس کنیم بیش از دیگران به موفقیت دست یافته ایم و هدف هایمان برآورده شده. این ممکن است زمانی رخ دهد که به سطحی از موفقیت، محبت، عشق یا ستایش دست یابیم که در خارج از حوزه آشنای آسایش ماست.