"فریدالدین محمد عطار نیشابوری، از مشایخ اهل طریقت و شاعران بزرگ، در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری می‌زیست. وی در نیشابور دکان عطاری داشته و بعد از کار به دل‌مشغولی‌های ذوقی خود یعنی شعر و اصول عرفانی می‌پرداخت. عطار به روایتی در حمله مغول در قتل‌عام مردم نیشابور در سن حدود هفتادسالگی کشته شد.آثار او را می‌توان به چهار گروه تقسیم کرد: مثنوی‌های عرفانی با نام منطق الطیر، الهی‌نامه، اسرارنامه، مصیبت‌نامه؛ مجموعه رباعیات با نام مختارنامه؛ دیوان قصاید و غزلیات؛ و کتاب تذکره‌الاولیاء که شرح زندگی بزرگان صوفیه است. عارفان و شاعران نام‌آور بعد از عطار احترام زیادی برای او قائل بودند. حتی بسیاری از داستان‌های مثنوی مولانا بازآفرینی داستان‌های عطار است و مولانا خود را در شاعری، شاگرد وی می‌داند. کتابچه حاضر گزیده‌ای موضوعی از مثنوی‌ها و رباعیات عطار تحت برخی از این موضوعات است: خدا؛ عشق حقیقی؛ فقر و قنا؛ دل و مخزن اسرار حق؛ عقل، توبه؛ دوستی و محبت؛ و صبر و انتظار."
کتاب اندیشه های زرین عطار نیشابوری
بدیهه