کتاب غزل های مثنوی

ترکیب متناقض نمای «غزل های مثنوی» در عنوان این کتاب، بر بخش هایی از مثنوی معنوی دلالت می کند که مولانا در آن بخش ها در حین روایت حکایت های تعلیمی یا در ضمن بیان نکات اخلاقی و عرفانی، تحت تاثیر نام و یاد شمس تبریزی، بی اختیار رشته ی روایت را قطع می کند و به سرودن ابیاتی در حال و هوای تجربه ی دیدار با شمس و مصاحبت با او می پردازد. در این لحظات، او سیر منطقی روایت را رها کرده و ناخودآگاه وارد حال و هواهای عاشقانه ای می شود که در غزلیات شمس بارها با آن حال و هواها مواجه بوده ایم. در این لحظات مولانا درصدد بیان نکات تعلیمی نیست بلکه غزل می گوید، آن هم با توجه به تمام ویژگی های محتوایی و معنایی غزل. بسامد استفاده از عناصر، تصاویر، و شگردهای قالب غزل در این قسمت ها، در مقایسه با قسمت های دیگر مثنوی که در آنها غلبه با تعلیم مخاطبان است، تفاوت معناداری دارد.