کتاب دوست داشتن وضعیت موجود

تا وقتی فکرمان را باور نکرده ایم، بی آزار است. افکارمان موجب رنج ما نمی شوند، دلبستگی ما به افکارمان برای ما رنج می آفریند. دلبستگی به فکر به این معناست که بدون بررسی، باور کنید آن فکر حقیقت دارد. باور فکری ست که معمولا سال ها به آن چسبیده ایم.

بسیاری از آدم ها فکر می کنند آن ها همان هستند که افکارشان به آن ها می گوید هستند. روزی متوجه شدم که نفس نمی کشم، نفس کشیده می شود. سپس با شگفتی متوجه شدم که فکر هم نمی کنم، بلکه فکر روی می دهد و در واقع تفکر، شخصی نیست. آیا صبح که از خواب بیدار می شوید، به خودتان می گویید «فکر می کنم امروز فکر نکنم»؟ خیلی دیر شده است، زیرا همین هم یک فکر است! افکار خود به خود پدید می آیند. افکار مانند ابرهایی در آسمان تهی، از هیچ پیدا می شوند و به هیچ برمی گردند.

اگرچه شاید مردم داستان کنترل کردن فکرشان را برای شما تعریف کنند، اما هیچ کس هرگز نتوانسته است افکار خود را کنترل کند. من فکرهایم را رها نمی سازم، بلکه با درک و فهم با آن ها رو به رو می شوم. آن گاه آن ها مرا رها می کنند.

افکار، شبیه نسیم، برگ های درخت یا قطره های باران هستند؛ خود به خود پدید می آیند و از راه بررسی و واکاوی می توانیم با آن ها دوست شویم. آیا با یک قطر باران بگومگو می کنید؟ قطره های باران شخصی نیستند. افکار هم شخصی نیستند. همین که با درک و همدلی با یک مفهوم دردناک رو به رو شویم، بار دیگر که آشکار شد، جالب به نظر می رسد. آن چه کابوس بود، اکنون فقط جالب است. بار دیگر که پدید می آید، شاید حتی آن را خنده دار ببینید. بار دیگر، شاید حتی توجهی به آن نکنید. این، قدرت دوست داشتن وضعیت موجود است.