کتاب …و نمی دانم

گفتی: «بذار آزادیمو داشته باشم پری. هر چقدر دست و پای منو ببندی، همونقدر ازت دور می شم.» اما این مرز بی تعریف مثل معمایی حل نشدنی بود. از گذشتۀ پایبندی هات جدا می شدی. پوست می انداختی و یکی دیگر می شدی. یکی که می شناختم و نمی شناختم.می خواستم و نمی خواستم. حس می کردم توی خانه ام، خانه ای که با هم ساخته و درست کرده بودیم، روزها و سال هایی را گذرانده بودیم، غریبه ای بودم که گاهی به دیدنت می آید و تو گاهی به خانه ای سر می زدی که هیچ خاطرهای از گذشته های دور در خود نداشت و تنها از سر تکلیف بود و شاید هم خالی کردن بار عذاب وجدان. غریبه ای بودی که زمانی نه چندان دورمی شناختمت. حساسیت هات تاول زدند. بزرگ شدند. زخم برداشتند. چرکین شدند و عاقبت ترکیدند و بهرام دیگری بیرون آمد. بهرامی که بعدها آرزو کردم همۀ مرهم های دنیا را جمع کنم تا همانی بشود که بود و نمی دیدم. می خواستم و نمی دیدی. چشمام را شسته که نه ضد عفونی کردم و همۀ میکروب هایی را که مانع دیدنم شده بود را زدودم. حالا این تویی که غباری از نخواستن و ندیدن در چشم ها و ذهنت نشسته.