برای مرغ هیچ‌چیز عذابتر از جزئیات نیست. آن هم فشرده و تلنبار، محدود به پنج روز و پنج شب. وقتی آن‌طور خونی و خمیده‌ای، غلظت جزئیات بار چشم می‌شود. مرگ هم از پلیسه‌ی رگ‌های چشم، تو می‌زند. هر کس مرگ انسانی را ببیند مرگ همه را دیده. مرگ همه موجودات عالم را. همه جسد و پوسیده. از کبوتر تا مار. آدم که بمیرد، جهان کبود می‌شود و دریده. من که زیاد نیستم بخواهم با چندین جفت چشم ببینم. من هستم و تو. پس مجبورم خیره شوم. آن‌طور که چشم‌هام دیگر از جا نمی‌جنبند؛ به هم متمایل می‌شوندو تودرتو. دالان‌هایی پهن و کور می‌سازند که دیگر از آب چشم سرریز نمی‌شوند؛ دور منظره‌ی مقابل را قاب می‌گیرند. یعنی دیگر گریه به کار آدم نمی‌آید. منظرها‌ی که پر جزئیات باشد، توی این دالان‌ها می‌ترکد. می‌شود هزاران زائده‌ی رنگی آغوش
درآغوش هم …
کتاب پنج شب
