برخی فصاحت کلام را در تهی بودن آن از کثرت تکرار و تتابع اضافات نیز دانسته اند . کثرت تکرار: آن است که یک واژه چند بار در یک جمله آورده شود مانند بیت متنبی: و تسعدنی فی غمزه بعد غمزه/ سبوح لها منها علیه شواهد. اسبی تیزتک- که بر نژاده بودنش از خود بر خود گواه ها دارد- مرا در گرداب ها یاری می رساند . و مانند بیت سعدی: قومی غم دین دارد و قومی غم دنیا/ بعد از غم رویت غم بیهوده خورانند. تتابع اضافات: آوردن چند واژه است با کسره های اضافه مانند بیث عبد الصمد بن منصور معروف به ابن بابک : حمامة جرعا حومة الجندل اسجعی/ فأنت بمرای من سعاد و مسمعی. ای کبوترریگ زار ، گرداگرد سنگنان آواز سرده ، زیرا تو در دیدگاه و گوش رس سعادی. و مانند بیت سعدی: خواب نوشین بامداد رحیل/ باز دارد پیاده را ز سبیل. به نظر برخی اگر کثرت تکرار و تتابع اضافات در سخن تنافر و ناهنجاری پدید نیاورد به فصاحت سخن زیان نمی رساند بلکه گاهی زیبایی و موسیقای دلنشینی به سخن می بخشد مانند ابیات زیر از مولوی: کی باشد و کی باشد و کی باشد و کی/ می باشد و می باشد و می باشد و می