کتاب رونوشت معکوس

"رونوشت معکوس: شش نمایشنامه نویس هفتمی را به خاک می سپارند" اثری هیجان‌انگیز و چالش‌برانگیز از تونی کوشنر، یکی از برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویسان آمریکایی است که به‌خاطر تفسیرهای اجتماعی تیزبینانه‌اش و کاوش در پرسش‌های عمیق اخلاقی و سیاسی شهرت دارد. این نمایشنامه که در اواخر قرن بیستم نوشته شده است، ساختار داستانی پیچیده‌ای را ارائه می‌دهد که در آن کوشنر تخصص تئاتری خود را با مراقبه‌ای در مورد خلاقیت، میراث و پیامدهای عمیق کنش‌های تاریخی و شخصی می‌آمیزد. در "رونوشت معکوس"، کوشنر یک سناریوی فراتئاتری را معرفی می‌کند که در آن شش نمایشنامه‌نویس - که هر کدام نماینده صدای متمایزی در دنیای تئاتر هستند - گرد هم می‌آیند تا درباره نمایشنامه‌نویس هفتم تأمل کنند و در نهایت "دفن" کنند. چهره هفتم که هویتش تا حدودی در طول اثر مبهم باقی می‌ماند، هم به‌عنوان نمادی برای هنرمند و هم برای نیروهای اجتماعی که صداهای مخالف را شکل می‌دهند و گاهی اوقات خاموش می‌کنند، عمل می‌کند. از طریق این عمل تدفین استعاری، نمایشنامه تنش‌های بین میراث عمومی و خصوصی، مبارزه برای اهمیت فرهنگی و اجتناب‌ناپذیری فناپذیری هنری و شخصی را مورد بازجویی قرار می‌دهد.
این نمایشنامه حول محور نشست داستانی شش نمایشنامه‌نویس معاصر است که گرد هم می‌آیند تا در یک بحث پیچیده و اغلب جنگ‌جویانه درباره سرنوشت همکارشان، نمایشنامه‌نویس هفتم، شرکت کنند. هر یک از این شش چهره دیدگاه خاص خود را در مورد مشارکت، ایرادات و پیامدهای بالقوه کار هنرمند متوفی دارند. موضوع اصلی نمایشنامه حول ایده "دفن" هنری - چه به معنای واقعی یا استعاری - و اینکه چگونه تاریخ آثار کسانی که خلق می‌کنند به یاد می‌آورد یا پاک می‌کند، می‌چرخد. همانطور که نمایشنامه‌نویسان درگیر بحث‌های فکری خود می‌شوند، مخاطب به درگیری‌های درونی آن‌ها کشیده می‌شود، از منیت‌ها و آرمان‌های رقیب شخصیت‌ها گرفته تا پرسش‌های فلسفی گسترده‌تر در مورد ارزش هنر و ناپایداری تأثیر. این نمایشنامه بین لحظات طنز تند، گاهی تند و لحظه‌های تأمل‌برانگیز نوسان است، زیرا هر نمایشنامه‌نویسی نه تنها با میراث همکار خود، بلکه با میراث خود و ماهیت مشارکت‌هایشان در گفتمان فرهنگی و سیاسی روبرو می‌شود. شخصیت مرکزی - نمایشنامه‌نویس هفتم - معما باقی می‌ماند که هم هنرمند فراموش‌شده و هم نیروهای گسترده‌تری را نشان می‌دهد که بر این‌که چه کسی و چه چیزی در هنرها به یاد می‌ماند تأثیر می‌گذارد. از آنجا که این شش نمایشنامه‌نویس هر کدام با تصورات خود از این شخصیت غایب دست و پنجه نرم می‌کنند، در نهایت مجبور می‌شوند با ترس‌ها و ناامنی‌های خود درباره جایگاه آثارشان در تاریخ مواجه شوند.
"رونوشت معکوس" در هسته خود، موضوع میراث هنری و تنش بین خلق و پاک کردن را بررسی می‌کند. کوشنر از طریق تدفین نمادین نمایشنامه‌نویس هفتم، بررسی می‌کند که چگونه آثار هنرمندان اغلب در معرض هوا و هوس نیروهای اجتماعی، منتقدان و افکار عمومی قرار می‌گیرد. این نمایش سوالاتی را در مورد اینکه چه کسی در چشم‌انداز فرهنگی به یاد می‌ماند و چه کسی پشت سر می‌ماند و اینکه آیا واقعا می‌توان میراث هر هنرمندی را کنترل کرد، مطرح می‌کند. موضوع برجسته دیگر ماهیت همکاری در مقابل فردگرایی در فرآیند خلاقیت است. شش نمایشنامه‌نویس - هر کدام شخصیتی متمایز با دیدگاه‌های متفاوت - نماینده نیروهای اغلب متضادی هستند که آفرینش هنری را هدایت می‌کنند. کوشنر از طریق تعاملات این شخصیت‌ها به پیچیدگی‌های همکاری هنری و دشواری حفظ بینش فردی در چارچوب فرهنگی بزرگ‌تر می‌پردازد. این نمایشنامه همچنین با مضمون هویت، چه شخصی و چه هنری دست و پنجه نرم می‌کند. عمل دفن نمایشنامه‌نویس هفتم را می‌توان به‌عنوان استعاره‌ای برای سرکوب صداهای خاص در روایت فرهنگی گسترده‌تر، و همچنین بازتابی از مبارزات درونی‌ای که هنرمندان هنگام زیرسوال بردن هدف و ارتباط خود با آن مواجه می‌شوند، خواند.
"رونوشت معکوس" یک نمایش لایه‌لایه و تفکربرانگیز است که مرزهای فرم نمایشی را جابجا می‌کند و در عین حال عمیقا با مضامین میراث، هویت و تضاد هنری درگیر می‌شود. دیالوگ‌های تند تونی کوشنر و پویایی شخصیت‌های پیچیده تجربه‌ای غنی و از نظر فکری محرک برای مخاطب ایجاد می‌کند. از طریق دفن نمادین یک هنرمند همکار، این نمایشنامه به‌عنوان مراقبه‌ای در مورد شکنندگی جاودانگی هنری، فشارهای فرآیند خلاقیت و عدم‌اطمینان نهایی در مورد چگونگی به یاد آوردن تاریخ از کسانی که می‌کوشند اثری بر جهان بگذارند، عمل می‌کند.