کتاب تاریخ تفریح در شهر تهران

تاریخ‌نگاری در دور‌ه‌ی پیشامدرن به توضیح زندگی و عملکرد نخبگان سیاسی اختصاص داشت. در عصر مدرن حوزه عمل مورخان گسترش پیدا کرد و جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی زندگی انسان‌ها در ادوار گذشته هم مورد توجه قرار گرفت. با این حال در کشور ما اکثر پژوهش‌های تاریخی همچنان معطوف به حوز‌ه‌ی تاریخ سیاسی است و سایر حوزه‌های پژوهش تاریخی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. یکی از حوزه‌های نسبتا مغفول، زندگی روزمره مردم ایران در ادوار گذشته است.
تفریحات مردم بخشی از زندگی روزمره آنان را تشکیل می‌دهد. «تفریح» یک مفهـوم تخصصی در علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی نیست. دومازدیه «گذران اوقات فراغت» را چنین تعریف کرده است: گذران اوقات فراغت در برگیرنده مجموعه‌ای از اشتغالاتی است که فرد با کمال میل بدان پردازد؛ خواه به منظور استراحت خواه برای ایجاد تنوع؛ خواه با هدف گسترش اطلاعات و آموزش خویشتن بدون اهداف مادی و خواه برای مشارکت اجتماعی ارادی و بسط توان آزاد و خلاقش بعد از آن که از الزامات حرف‌هـای و خانوادگی فارغ گشت. در این پژوهش منظور از تفریح، نوعی از گذران اوقات فراغت است که به قصد کسب نشاط انجام می‌شود.
در دوره پهلوی تنوع تفریحات قابل دسترسی برای افراد جامعه افزایش یافت. از جمله این که تعداد سینماها و سالن‌های، تئاتر، کافه‌ها و پارک‌ها افزایش قابل ملاحظه‌ای یافت. اقشار مختلف اجتماعی رویکردهای گوناگونی در مقابل تغییرات تفریح اتخاذ کردند. در این پژوهش تلاش شده تا روند این تغییرات توصیف شود و رویکرد اقشار مختلف در این زمینه بررسی گردد. این کتاب بر جمع‌آوری اطلاعات پراکنده در انواع منابع مکتوب در مورد تفریحات رایج در دوران قاجار و پهلوی متمرکز شده است.