تاریخ فلسفه، همان طور که از نامش بر می آید، بیانگر وحدت دو رشته بسیار متفاوت است که هر کدام قیدوبندهای جدی بر دیگری تحمیل می کند. تاریخ فلسفه به عنوان تمرینی در تاریخ اندیشه ها مستلزم آن است که فرد با «دیدگاهی متکی بر دوران» درک کاملی از این موضوع داشته باشد که متفکران مورد بررسی چگونه به پرسش های خویش پاسخ میدادهاند و چارچوب مفهومیشان برای بررسی موضوع ها و فرضیه ها و هدفهایشان، و نقاط کور و سهو و خطایشان چه بوده است. اما ما به عنوان تمرینی در فلسفه، درگیر وظایفی بیش از توصیف هستیم. در تلاش های ما جنبه انتقادی تعیین کننده ای وجود دارد: به همان اندازه که در جست و جوی بسط یک استدلال هستیم در پی اقناع نیز هستیم، زیرا این امر به یک اندازه بر مسائلی که ذهن مان را اشغال می کند و نیز بر تحول اندیشه فلسفی تأثیر می گذارد.
سده نوزدهم دوران فعالیت فکری شدیدی بود که با پیشرفت در علوم، ریاضیات و روان شناسی، که به تدریج به عنوان رشته ای مستقل از فلسفه تثبیت شد، همراه بود. مجادله های فلسفی درباره ماهیت روش علمی و نیز این موضوع مطرح شد که آیا، و تا چه حد، فهم رفتار انسان و جامعه انسانی مستلزم اقتباس از روش های مشاهده و آزمایش است، روش هایی که در میان علوم طبیعی مشترک بود. نظریه های متفاوت فلسفی درباره ماهیت واقعیت، بنیادهای دانش و اخلاق، و حدود آزادی فردی به نحو نظام مندانه ای بسط یافتند و بسیاری از این نظریه ها هنوز در بحث های معاصر فلسفی مطرح هستند.
فیلسوفانی که در جلد کنونی بحث می شوند شامل افرادی اند که هم به سنتهای «تحلیلی» و «قاره ای» و هم به پراگماتیستهای تأثیرگذار کنونی امریکایی تعلق دارند. هر فصل را نویسندهای متفاوت نوشته است، و موضوعات در بستر دوره ای که پدیدار شدند ارائه می شوند، این در حالی است که به ارتباط این موضوعات با علایق فلسفی کنونی نیز توجه می شود. چند فیلسوف در بیش از یک فصل، در بسترهایی متفاوت، اما متقابلا روشن کننده، بررسی شده اند.
کتاب تاریخ فلسفه ی راتلج - جلد هفتم
نشر چشمه