کتاب من نفرینی نامرئی ام

مردم می دانند دست های آغشته به خون چه شکلی دارند. تاوانی وجود دارد که باید پرداخته شود. اگر من دختری موردعلاقه بودم یا اگر لیر هم متقابلا مرا دوست می داشت و احترام عشقی را که نثارش کردم نگه می داشت، شاید سرنوشت دیگری داشتم. بچه ها هیچ کار بدی نکردند. هیچ کار بدی نکردند. بزرگ تر شدند، با نغمه ی زندگی خواندند و بالغ شدند. ولی با گذشت زمان، احساس کردم خودم دارم نامرئی می شوم. شک و تردیدم به دورتادور بدنم، به جاهایی که از طریق آن ها با دنیا پیوند می خوردم، بیش تر شد. مانند شالی بودم که درست بافته نشده باشد. آخرش هم به خوبی بقیه نبودم. تنها لازم بود نخی از تاروپود پارچه کشیده شود تا از هم گسیخته شوم.