فنآوری لعاب، دریافتی از صیرورت و شدن است. امکانی از دچار گشتنهای نو به نو و برجای مانده از زمان، که از تنوع رنگ در صورتهای بیشمار و سیلان مداوم برآمده است و همچنان کاستی و افزودن مکرر را میپذیرد. لعاب عجایب رنگ است که از آتش قوت میگیرد و با آن میآویزد. این فن فهم کثرت رنگ است که همراه با پوشیدگی، بخشی از علومی خفته نزد آگاهان سرّ بوده است؛ دانشی به یادگار مانده از نیاکان که معنای رنگ و ثبات را به آیندگان تقدیم کرده است.
(از متن ناشر)