رودلف اتو یکی از متفکرانی‌ست که رویکردش به دین، رویکرد غیر متکلمانه، پدیدارشناسانه، و از منظری کم یا بیش معنوی-عرفانی‌ست. او به‌عنوان یک متفکر مسیحی به جای پرداختن به عقاید مسیحی، سراغ عمق عقاید می‌رود و به توصیف کیفیات تجربۀ شخصی دین‌داران تاریخ می‌پردازد. رودلف اتو با انگیزه‌ای وصف‌ناشدنی در این مسیر، برخلاف بسیاری از متألهان دیگر همْ‌عصرش، به ادیان دیگر جهان نیز علاقمند می‌شود و در راه شناخت‌شان تلاش‌های سترگی میکند. دقیقا به همین علت است که نگاهش به دین نگاه شرقی-غربی‌ست؛ چرا که تعبیر اصلی او در توصیف تجربۀ دینی «امر قدسی»ست.او با استفاده از این تعبیر می‌خواهد تا پژوهش وی همۀ گرایش‌های دینی و مذهبی را در بر بگیرد. اتو در این رویکرد و نگاه، فقط به خود دین و حالات درونی مومنان توجه میکند و کاری به ابعاد جامعه‌شناختی و روان‌شناختی ندارد. او معتقد است که ذات دین، در خود امر قدسی (نومینوس) نهفته است، نه در جامعه (آن‌طور که دورکیم می‌گوید) و نه در ناتوانی روانی (آن‌طور که فروید می‌گوید). و سرانجام این‌که همه‌ی تلاش من در این نوشتار این بوده است که اندیشۀ اتو دربارۀ امر قدسی را در هندسۀ کم یا بیش تازه‌ای ارائه دهم.
کتاب رودلف اتو
نقد فرهنگ
هادی جعفری امان آبادی
