کتاب اومانیسم و اگزیستانسیالیسم در اندیشه عربی

جنبش احیای فلسفی با گرایش‌های مارکسیستی، پوزیتیویستی و اگزیستانسیالیستی در گردشگاه قرن نوزدهم به قرن بیستم بالیدن گرفت و این تکاپوی فلسفی به جوامع غیراروپایی، همچون خاورمیانه و جهان عرب، نیز راه یافت و موجب پویایی عرصه فلسفیدن در آن جوامع شد. عبدالرحمن بدوی (1917_2002)، فیلسوف معاصر مصری نیز جزو نامدارترین اندیشمندانی است که در شمار متفکران اگزیستانسیالیست قرار می‌گیرد و صاحب تألیفاتی درخور توجه در این حیطه است. وی در محضر بزرگانی چون طه حسین، مصطفی عبدالرزاق، الکساندر کواریه، پروفسور آندره لالالند و پاول کراوس تلمذ کرده و همچنین در اندیشه‌ها و آثار خود، تحت‌تأثیر نیچه و هایدگر بوده است. برخی از پژوهشگران حوزه فلسفه در مصر قائل به این هستند که در دوران معاصر تنها فیلسوف مشرق‌زمین که حتی دانشنامه‌ها و منابع معتبر غربی نیز از او یاد کرده‌اند، همانا عبدالرحمان بدوی است. کتاب «اومانیسم و اگزیستانسیالیم در اندیشه عربی» ترجمه حزباوی، یکی از بهترین و ارزشمندترین آثار این متفکر درخشان جهان عرب است. در کتاب حاضر، نگارنده با دقت و توجه فراوان، چگونگی تجلی دو اندیشه مهم و بنیادین در پدیدآمدن و دگرگونی تمدن مدرن غرب، یعنی اومانیسم و اگزیستانسیالیسم را در میان اندیشمندان و مردم جهان عرب نشان می‌دهد. تأکید بدوی بر اگزیستانسیالیم، خصوصا اگزیستانسیالیم عربی را، می‌توان چنین تبیین کرد که هر ملتی باید روزی مقدرات خویش را به دست هیچ معماری، غیر از آن کسی که همچون آنان درد را زیسته باشد، محتوم ندانند و مجال را جز به خودشان بر هیچ‌کس وامگذارند. چراکه اگزیستانسیالیسم خواهان آن است که انسان خود تمامی کران‌های و افق‌ها را به امید وصال به هستی‌شناسی اصیل درنوردد و خویشتن را از نو یابد. این اثر، سرشار از اطلاعات و نظریات سنجیده و منسجم است و مطالعه آن، به سبب محتوای مهم، قابل‌تأمل و ارزشمندی که دارد و همچنان نثر شیوا و ترجمه درخشانش، بسیار سودمند و غنای فکری خوانندگان آن می‌افزاید.