نبطیان گروهی از سامی‌ها بودند که خاستگاه خود را رها کرده و در جستجوی زیستگاهی بهتر راهی اردن امروزی شدند. این گروه بزرگ که احتمالا همان نباتوی کتیبه‌های آشوری هستند بالیدند و به یک پادشاهی با پایتختی پترا دگرگون شدند. اوج درخشش نبطیان در سده‌های دوم پیش از زایش و نخستین سال‌های دومین سدهٔ پس از زایش بود. پادشاهی نبطی در روزگار اوج شکوه و گستردگی خود بخش‌های جنوبی و شرقی فلسطین، دمشق، حوران، ادوم، از مدین تا ددان و کرانه‌های دریای مرده را دربرمی‌گرفت. مدائن صالح یا حجر در کشور عربستان امروزی، مرز جنوبی این پادشاهی به شمار می‌رفت. چنانکه پیداست این گستره، گاه در دست ایرانیان بود و گاه به دست یونانیان می‌افتاد. چندی مستقل بود و سرانجام در سال ۱۰۶ زایشی، یک استان رومی گردید. نبطیان، آرامی‌زبان بودند. عکس روی جلد این کتاب گویای هنر نبطیان در رام‌سازی سنگ و صخره است. کتابی که در دست شماست می‌کوشد پرتویی بر تاریخ، اساطیر و هنرهای نبطی بتاباند. با این همه، ارزشمندترین یادگار نبطیان، کتیبه‌هایی هستند که به خط نبطی نوشته شده‌اند.
کتاب نبطیان: تاریخ، اساطیر و هنر
ایشتار
خزعل ماجدی
