کتاب خانواده درمانی

ازنگری متون فراوان درباره «والد بودن» نشان می دهد که با ترکیب دو بعد 1) مهربان یا پذیرنده و 2) کنترل کننده، می توان به چهار سبک «والد بودن» رسید که هر کدام از آن ها همراه با نتیجه رشدی خاصی برای کودک هستند. والدین مقتدر: والدین مقتدر، کسانی هستند که نگرش (مهربان یا پذیرنده) کودک محور همراه با کنترل متوسط را پذیرفته اند. آن ها متناسب با سن فرزندان به آن ها مسئولیت می دهند و برای رسیدن فرزندان به حداکثر سطح رشد لازم برای دستیابی به یک فردیت مطمئن و مستقل، ساختار لازم را فراهم می آورند. والدینی که از سبک اقتدار استفاده می کنند، به فرزندان خود می آموزند که درگیری و اختلاف به وسیله درنظرگرفتن نقطه نظر فرد دیگر و در چارچوب گفتگو، به طور موثرتری حل خواهد شد. این رشته از مهارت ها، به رفتار موثر حل مشکل مشترک، می انجامد و بعدها به امکان ایجاد روابط خوب با گروه همسال ختم می شود و در نتیجه به ایجاد یک شبکه حمایت اجتماعی خوب می انجامد. والدین مستبد: فرزندان والدین مستبد که طردکننده و نیز کنترل کننده اند، به بزرگسالانی خجول تبدیل می شوند و علاقه ای به شروع ارتباط ندارند. سبک خاص انضباطی والدین مستبد به فرزندان می آموزد که اطاعت بی چون و چرا بهترین راه برای کنار آمدن با تفاوت های بین فردی و حل مشکلات است. والدین آسان گیر: فرزندان والدین آسان گیر، که مهربان و پذیرنده، اما فاقد انضباط هستند، در سال های بعدی زندگی نمی توانند از برنامه خاصی در زندگی پیروی کنند و کنترل تکانه ای (ضعیفی) را به نمایش می گذارند. والدین بی توجه: والدین بی توجه هم طردکننده و هم کم توقع اند و فرزندان ایشان یعنی فرزندانی که محبت یا پذیرش ناچیزی را از جانب والدین خود تجربه کرده اند و هم زمان انضباط سخت یا کم (ناکافی)، و نظارت ناهماهنگ والدین در مورد آنان اعمال شده است، در سال های بعد مشکلات سازگاری را نشان می دهند که نیاز به مداخلات خانواده درمانی را در پی خواهد داشت (به ویژه زمانی که تنبیه بدنی اعمال شده باشد).