«ده داستان علیه فراموشی» مجموعه‌داستانی است یادگار روزهای غریب و طاقت‌فرسای کرونا. این مجموعه‌داستان که به پزشکان و پرستاران ایران تقدیم شده است ده داستان کوتاه از نویسندگان گوناگون را در بر می‌گیرد که همگی در نخستین روزهای کرونا نوشته شده اند؛ در روزهایی که معلوم نبود این ویروس چه است و چه مدت دوام خواهد آورد و آینده‌ی مردمان را تیره‌وتار خواهد کرد. نویسنده‌های این مجموعه در گیرودار مرگبار همه‌گیری تن به انفعال نداده و از پا ننشسته اند و تلاش کرده اند برای این معضل جدید چاره‌ی جمعی‌ای از طریق نوشتن بیندیشند. در این راه و در طی سال‌هایی که کرونا در ایران و دیگر کشورها می‌تاخت، سرنوشت بسیاری دچار تغییر شد و مردمان به انزوا رانده شدند. چنین شد که مجبور بودند برای معضلی مهلک که نیاز بسیار به همبستگی و همدلی داشت در انزوا و قرنطینه‌ی خود چاره بجویند و با آن دست‌وپنجه نرم کنند. ده داستانی که در این مجموعه به کوشش کاوه فولادی‌نسب گرد آمده اند همگی کم‌وبیش با این مضمون درگیر هستند. و همگی در روزگار کرونا نوشته شده اند. داستان‌هایی نظیر «تک‌نوازی آخر» از مرجان فاطمی، «آخرین زنبور کندوی عسل» از نگار قلندر، «آخرین بار» از زهرا آهنگران، «آن‌لاین» از زهرا علیپور، «ماه کوچک زمین» از آزاده شریعت، «هشتگ در خانه می‌مانیم» از آیدا علیپور، «و بهار نزدیک بود» از فاطمه مهدوی، «یگانه» از رضا علیپور، «آلیس در سرزمین آلودگی» از لیدا قهرمانلو و در نهایت «ماسک» از الهه خدابخشی. محسن گودرزی مقدمه‌ای برای این مجموعه نوشته است و همچنین جستاری از کاوه فولادی‌نسب نیز در آن آمده است.
کتاب ده داستان علیه فراموشی
اگر