پیتر بورگر در اثر کلاسیک خود که در زمان انتشار به تدریج جایگاه خاص در نظریه های مرتبط با هنر آوانگارد پیدا کرده است، با تکیه بر سنت فکری دیالکتیکی، ضمن بررسی و نقد دیدگاه های زیبایی شناختی چهره هایی چون لوکاچ، آدورنو و بنیامین، به موقعیت تاریخی ممتاز جنبش های آوانگارد ابتدای قرن بیستم در چارچوب تاریخ هنر و جریان مدرنیسم هنری می پردازد.