دیالکتیک نمی‌تواند از زمینه زبانی که در آن قرار دارد. فراتر رود؛ بلکه در لگین یعنی سخن گفتن باقی می‌ماند. یعنی فقط می‌تواند در حد تلاشی برای گشودن چیزهای مورد پژوهش باقی بماند. به بیان دیگر، دیالکتیک نمی‌تواند به هدفش برسد و نمی‌تواند به نحو محض و صرف موجودات را آشکار کند تا زمانی که در لگین باقی است. دیالکتیک نباید بازی محضی تلقی شود، بلکه کارکرد خاصی دارد، چرا که از بیهوده گویی فراتر می‌رود و وراجی را مهار می‌کند، و در گفتگوها، یعنی در آنچه که موضوع مورد بحث است، اثر آن وجود دارد. در این طریق، دیالکتیک چیزهایی را که از آنها سخن می‌گوید در نخستین اشاره و در ظاهر بی واسطه‌شان حاضر می‌کند. این معنای بنیادین دیالکتیک افلاطون است.
کتاب دیالکتیک افلاطون و تفسیر هایدگر از آن
پرسش