جنبه های زیادی از داستان، جوششی است که از درون داستان نویس می جوشد؛ ولی تحقیقات نشان می دهد که نویسندگی به عنوان رفتاری عملی از دوران کودکی و نوجوانی به صورت توانی بالقوه در دانش آموزان نهفته است. آموزگاران و دبیران آگاه به هنر داستان نویسی می توانند ظرفیت ها و استعدادهای پنهان هنری و ادبی را در میان دانش آموزان کشف کنند و به بالندگی آن کمک کنند. برای یادگیری شگردهای داستان نویسی علاقه و پیگیری دو شرط بایسته است؛ معیارهای ضروری دیگر عبارتند از: استعداد، نوآوری، مطالعه مستمر و کافی، آگاهی از مسایل انسانی و جامعه شناسی، داشتن نثری خوب و پرورده و شناخت عناصر داستانی.
داشتن استعداد و ذوق داستان نویسی، امری فطری است. فطرت یا سرشت آدمی، آموزش ناپذیر است؛ ولی بقیه شگردهای داستان نویسی در صورتی که شرط علاقه و پیگیری در نویسنده باشد، آموختنی و یاددادنی خواهد بود. هنرمند داستان نویس به جز دانش های ادبی از قبیل: بیان، معانی، دستور زبان و... به دانش های دیگری نیز نیازمند است. حتی به علوم دقیقه و محض مانند ریاضیات، هندسه و فیزیک؛ اما شرط لازم و کافی در نویسندگی، دانستن همه دانش ها در حد تخصصی و اجتهاد نیست؛ بلکه داستان نویس باید از دانش ها، آگاهی متعارفی داشته باشد.
کتاب آموزش داستان نویسی
زوار
علی اکبر کمالی نهاد
