کتابدار نهر ترابل سام

بالاخره بهار آمده بود و من زمستان سخت و زوال ازدواجم را فراموش کردم و برای مدت کوتاهی شدم کودک ده ساله ی سال ها پیش نسیم کم جان بهاری را در آغوش گرفتم و روح کتاب هایی که در خورجین هایم مملو بود به جانم رسوخ کرد – زندگی داشت جان دیگری در من می دمید پاشنه هایم را به حیوان کوبیدم چش چش کردم و او را به چهارنعل تاختن تهییج کردم از این که توانسته بودم به مسیر کتابدهی برگردم دلم گرم شده بود مسرتی همراهش بود که باعث می شد کمتر گله و شکایت کنم و جوانی سپری شده و آرزوهایی را که در یک زندگی سخت در یک سرزمین سخت و تحت تاثیر مردمی با افکار بسته و متعصب بر باد رفته بود نادیده بگیرم.