کتاب صیهونیست ها چه اعتقادی دارند؟

این کتاب دارای پنج فصل و بخش هایی همچون «تعمق میان اهریمن سازی و فانتزی»، «آیا تاریخ یهود پایان یافته بود؟»، «پناهندگی و آزار و اذیت در اروپای شرقی»، «تجربه زندگی در اروپای غربی»، «پیدایش صهیونیسم»، «دین و مسئله هویت»، «چپ اروپایی و راست مسیحی» و «وقایع بر اساس زمان بندی» است.

یکی از بخش های فصل سوم کتاب «صهیونیست ها چه اعتقادی دارند؟» به «تعالیم صهیونیسم چه بود؟»، اختصاص دارد که در ذیل بخشی از آن را می خوانید:

صهیونیسم هیچگاه یک مکتب یکپارچه نبود و بهتر آنست که درباره طیف متنوعی از صهیونیسم صحبت کنیم. نظر عمومی هرزل از صهیونیسم از همان بدو حرکت، گرایش به مکتب های متنوع ایدئولوژیکی بود، مکتب های صهیونیسم مارکسیستی و اولین مکتب کیبوتیسم (مزارع اشتراکی در اسرائیل) از این قبیل بودند.

در واقع آنها خود را بخشی از صهیونیست جنبش انقلابی روسیه می دانستند. پیروان دیگر مکاتب اشکال مختلف ایدتولوژیکی را رد می کردند و خود را با مکتب فکری «احترام به خود» تولستوی که توسط گوردون و کشاورزان تبلیغ می شد متصل می کردند.

خاخام هایی مثل اسحاق راینس و مایر بار ایلان نهضت صهیونیسم مذهبی را بنا نهادند، زیرا معتقد بودند حرکت اصلی جنبش می تواند آئین یهود را از آموزش و فعالیت های مکتب صهیونیسم حذف کند. بنابراین، شعار خود (سرزمین اسرائیل برای مردم اسرائیل، بر اساس تورات اسرائیل) را مطرح نمودند.