کتاب آبی ها

روزهای زیادی گذشته بود و علی بن شعیب همچنان برای یافتن همو که مولایش فرمان داده بود، اطراف مدینه را می گشت. حتی تا شهرهای دورتر نیز رفته بود و پی جوی یافتن زکریا شده بود. زکریا اما سعی کرده بود هر جایی که می رسد، نشانی از خود به جای نگذارد. ناشناخته به هر شهری و محله ای قدم گذاشته بود، اما خیلی ها می توانستند فرق میان زکریای رومی را با یک عرب به خوبی تشخیص دهند، هرچند لباس اعراب را پوشیده باشد و سعی کرده باشد به لهجهٔ آن ها صحبت کند. علی بن شعیب باید به مدینه بازمی گشت و خبرهایی را که گرفته بود به گوش مولایش علی بن موسی می رساند. در راه کاروانی را دید که اتراق کرده بودند. خستگی سفر و دوندگی های یافتن زکریا در این مدت حسابی بر او اثر کرده بود. می خواست که درد پاهایش را نادیده بگیرد، می خواست به روی خودش نیاورد که گاهی درد بی امانش می کند، می خواست تا نیافتن زکریای رومی همهٔ درد جسم و جانش را بی خیال شود، اما امان از درد که این اجازه را به او نمی داد.