علی باباچاهی ظرف این سال ها شاعر پر کار و پر فراز و نشیبی بوده است. شاعری در نوسان و در بسامد کلمه. او در دهه هفتاد با «نم نم بارانم» گسستی حالا اگر نگوییم در تمامیت شعر پیرامون خودش، بلکه در نهاد خود و شعرش پدیدار می آورد. از تئوری های خوانده و اغلب وارداتی، چیزهایی را وارد شعرش می کند که جواب می گیرد و آن دفتر، جزو پرحرف و حدیث ترین کتاب هایی ست که آن سال ها منتشر می شود. بعد از نم نم بارانم این سازوکار ادامه می یابد تا به امروز و آخرین دفتر شعرش یعنی «در غارهای پر از نرگس». همزمان با این آخری، دو مجموعه دیگر شامل «باغ انار از این طرف است» و «دنیا اشتباه می کند» را هم در پیشخوان دارد. اما چرا باید حالا و با قید دوفوریت از «غارهای پر از نرگس» نوشت و آن دو دیگر را به زمانی دیگر وانهاد؟ پاسخ این ست که باباچاهی در «غارهای پر از نرگس» عینا دچار گسستی همسان آن رخدادی شده است که ردش را تنها در «نم نم بارانم» سراغ داریم و نه هیچ جا و هیچ مجموعه دیگرش. به عبارت دیگر شاعری که زمانی خودش را عطف به «نم نم بارانم» و جد و جهدهای آن شعرها، اصطلاحا شاعر «در وضعیت دیگر» یا «پست مدرن» می نامید، امروز و در مجموعه آخرش رفتاری «پسا پست مدرنیستی» با زبان دارد. رفتاری که شکافی عمیق در بطن خودش ایجاد می کند.
کتاب آدمها در غروب اسم ندارند
نگاه
علی باباچاهی
