کتاب مجموعه اشعار سیاوش کسرایی

برف می بارد؛/ برف می بارد به روی خار و خارا سنگ./ کوه ها خاموش،/ دره ها دلتنگ؛/ راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ …/ بر نمی شد گر ز بام خانه ها دودی،/ یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد،/ رد پاها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان،/ ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته ی دم سرد؟/ آنک، آنک کلبه ای روشن،/ روی تپه، رو به روی من

مادرم گندم درون آب می ریزد/ پنجره بر آفتاب گرمی آور می گشاید/ خانه می روبد، غبار چهره ی آیینه ها را می زداید/ تا شب نوروز/ خرمی در خانه ی ما پا گذارد/ زندگی برکت پذیرد با شگون خویش/ بشکفد در ما و سرسبزی برآرد./ ای بهار، ای میهمان دیر آینده/ کم کمک این خانه آماده ست/ تک درخت خانه ی همسایه ی ما هم/ برگهای تازه ای داده ست

تو قامت بلند تمنایی ای درخت/ همواره خفته است در آغوشت آسمان/ بالایی ای درخت/ دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار/ زیبایی ای درخت/ وقتی که بادها/ در برگهای در هم تو لانه می کنند/ وقتی که بادها/ گیسوی سبز فام تو را شانه می کنند/ غوغایی ای درخت/ وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است/ در بزم سرد او/ خنیاگر غمین خوش آوایی ای درخت/ در زیر پای تو/ اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان/ صبحی ندیده است/ تو روز را کجا ؟/ خورشید را کجا ؟/ در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت ؟/ چون با هزار رشته تو با جان خاکیان/ پیوند می کنی/ پروا مکن ز رعد/ پروا مکن ز برق که بر جایی ای درخت/ سر بر کش ای رمیده که همچون امید ما/ با مایی ای یگانه و تنهایی ای درخت