کتاب مجموعه اشعار سیمین بهبهانی

(*) مطرب دوره گرد بازآمد :نغمه زد ساز نغمه پردازش/ سوز آوازه خوان دف در دست/ شد هماهنگ ناله ی سازش./ پای کوبان و دست افشان شد/ دلقک جامه سرخ چهره سیاه/ تا پشیزی ز جمع بستاند،/ از سر خویش برگرفت کلاه./ گرم شد با ادا و شوخی ی او/ سور رامشگران بازاری،/ چشمکی زد به دختری طنّاز/ خنده یی زد به شیخ دستاری./ کودکان را به سوی خویش کشید/ که: بهار است و عید می آید./ مقدمم فرخ است و فیروز است/ شادی  از من پدید می آید./ این منم، پیک نوبهار منم/ که به شادی سرود می خوانم ــ/ لیک، آهسته، نغمه اش می گفت :/ که نه از شادیم… پی نانم!…/ مطرب دوره گرد رفت و، هنوز/ نغمه یی خوش به یاد دارم از او ــ/ می دوم سوی ساز کهنه ی خویش/ که همان نغمه را برآرم از او…(*)

(*) که چی ؟ که بمانم دویست سال به ظلم و تباهی نظر کنم که هی همه روزم به شب رسد که هی همه شب را سحر کنم که هی سحر از پشت شیشه ها دهن کجی ی آفتاب را ببینم و با نفرتی غلیظ نگاه به روزی دگر کنم نبرده به لب چای تلخ را دوباره کلنجار پیچ و موج که قصه ی دیوان بلخ را دوباره مرور از خبر کنم قفس ، همه دنیا قفس ، قفس هوای گریزم به سر زند دوباره قبا را به تن کشم دوباره لچک را به سر کنم کجا ؟ به خیابان نکجا میان فساد و جمود و دود که در غم هر بود یا نبود ز دست ستم شکوه سر کنم اگر چه مرا خوانده اید باز ولی همه یاران به محنتند گذارمشان در بلای سخت که چی ؟ که نشاطی دگر کنم که چی ؟ که پزشکان خوبتان دوباره مرا چاره یی کنند خطر کنم و جامه دان به دست دوباره هوای سفر کنم بیایم و این قلب نو شود بیایم و این چشم بی غبار بیایم و در جمعتان ز شعر دوباره به پا شور و شرکنم ولی نه چنان در غبار برف فرو شده ام تا برون شوم گمان نکنم زین بلای ژرف سری به سلامت به در کنم رفیق قدیمم ، عزیز من به خواب زمستان رهام کن مگر به مدارای غفلتی روان و تن آسوده تر کنم اگر به عصب های خشک من نسیم بهاری گذر کند به رویش سبز جوانه ها بود که تنی بارور کنم (*)