سپهری برخلاف ادوار بعدی شعر خود، در این دفتر از تاریکی، افسردگی، پژمردگی، شب، غم، خستگی و ترس سخن می گوید.البته تیرگی ذهن شاعر با توجه به محیط سیاسی_اجتماعی و روابط آشکار و پنهان عناصر گرداگرد یک شاعر دهۀ 1320، چندان دور از انتظار نیست. او «هوشنگ ایرانی» نیست که در آن اوج به هم ریختگی و نابسامانی ایران به «آه کبود و جیغ بنفش» روی آورد.
درود این کتاب؛ اثر بسیار جامع و خوبی است و در آن به تحلیل آثار دیگر نویسندگان معاصر درباره سهراب سپهری با ارائه مثالهای کاربردی پرداخته شده است.