کتاب سائو 5

سیلیکا به کریتو نگاه کرد، حس می کرد نباید به گل دست بزند. کریتو لبخند ملایمی زد و سر تکان داد. سیلیکا هم در جواب سر تکان داد، بعد جلو رفت و دست راستش را به سمت گل پیش برد. به محض اینکه دستش به ساقه گل خورد، ساقه ای که تا چند لحظه پیش مثل تار ابریشم نازک بود، مثل یخ سفت شد و تنها شکوفه ی گل بین دستان او باقی ماند. به آرامی آن را برداشت. نفسش را فرو داد و اسمش بی صدا در پنجره ی دید او نمایان شد: «گل پاناما.» «حالا… می تونیم پینا رو برگردونیم…» «آره، فقط باید قطره آبی که وسط گل هست رو روی آیتم قلب بریزی. اما اینجا کلی هیولای سطح بالا و قوی داره، پس بهتره که وقتی به روستا برگشتیم این کار رو بکنیم. بیا زودتر برگردیم.»

«تقریبا یک ماه بعد از شروع بازی، تصمیم گرفتم کمک کنم بازی زودتر تموم بشه و توی میدون شروع به تمرین کردم، اما… یه روز یکی از این بچه ها رو گوشه ی خیابون دیدم و دیگه نتونستم تنهاش بذارم. بچه رو با خود آوردم و توی مهمون خونه با هم زندگی می کردیم، بعدش فکر کردم بچه های دیگه ای رو هم که مثل اون بودن یه جا جمع کنم، توی شهر گشتم و پیداشون کردم. قبل از اینکه به خودم بیام اوضاع این طوری شد که می بینین. واسه همین… شاید کسایی مثل شما که توی طبقات بالایی مبارزه می کنین فکر کنین جا زدم و این فقط عذر و بهونه ست.» «این طور… این طوری نیست.» آسونا سر تکان داد سعی می کرد کلمات مناسبی بیابد اما انگار صدا در گلویش گیر کرده بود. کریتو کنترل اوضاع را در دست گرفت و گفت: «اصلا این طور نیست. مبارزه ی شما واقعا دلیرانه ست… خیلی بزرگ تر از امثال منه.» «خیلی ممنونم. اما این کار رو فقط از سر وظیفه شناسی نمی کنم. زندگی کردن با این بچه ها واقعا خیلی لذت بخشه.» ساشا لبخند شیرینی زد و به یوئی که در آرامش هنوز خواب بود نگاه کرد.