کتاب مرگ با تشریفات پزشکی

هیچ کس آن طور که او دلش می خواست به حالش ترحم نمی کرد. بعضی لحظات بعد از تحمل دردهای عمیق، بیشتر از هر چیزی دلش می خواست کسی دلش به حال او بسوزد، درست همان طور که دل آدم ها برای بچه های مریض می سوزد. دلش لک زده بود که کسی بیاید و او را نوازش کند و دلداری بدهد. او می دانست که حالا آدم گنده ای شده و ریشش به سفیدی می زند و به همین خاطر، تحقق این آرزو ممکن نیست. بااین حال، هنوز دلش دنبال چنین چیزهایی بود

شاید فکر کنید که آدم ها دست به قیام زده اند. شاید فکر کنید که باید این آسایشگاه ها را چنان آتش زد که به خاکستر تبدیل شوند. اما هرگز چنین نمی کنیم، چون بعید می دانیم که گزینه بهتری برای آن دوران از حیاتمان داشته باشیم که از فرط ضعف و تزلزل نمی توانیم از پس کارهایمان بربیاییم. ما حتی تصوری از گزینه بدیل نداریم. عمدتا هنوز خانواده جایگزین اصلی چنین وضعیتی است. بخت و اقبال شما برای رهیدن از این آسایشگاه ها نسبت مستقیمی با تعداد فرزندانتان دارد و طبق تحقیق مختصری که انجام شده، ظاهرا داشتن دست کم یک دختر برای تامین این کمک ها ضروری است.

من بیرون اتاقش ایستاده بودم و با دستان عرق کرده پرونده اش را گرفته بودم و تلاش می کردم بفهمم چطور می توانم این موضوع را با او در میان بگذارم. ما امیدوار بودیم عمل جراحی جلوی پیشرفت آسیب های نخاعی او را بگیرد. البته این عمل نه او را درمان می کرد نه فلجش را رفع می کرد و نه او را به زندگی سابقش بازمی گرداند. هر کاری هم که می کردیم نهایتا چند ماه زنده می ماند. البته کل این عملْ خودش هم خطرناک بود؛ لازم بود سینه اش را بشکافیم، دنده ای را برداریم و یکی از ریه هایش را کنار بزنیم تا به ستون فقراتش برسیم. در چنین عملی خون ریزی زیاد و ریکاوری دشوار است. همین حالا او ضعف داشت اما با این عمل با خطر جدی عوارضی مواجه بود که می توانست او را ضعیف تر از این بکند. حتی این خطر وجود داشت که بعد از عمل جراحی عمر او کوتاه تر شود و وضعش بدتر. جراح مغز و اعصاب همهٔ این خطرها را برایش مرور کرد اما باز هم لازاروف مصمم بود و اصرار داشت که این جراحی انجام شود. در چنین وضعیتی، همهٔ کاری که من باید انجام می دادم این بود که داخل اتاق شوم و به فکر کاغذبازی ها و امضاگرفتن ها باشم.