کتاب اندوهی فراتر از رویا

روزنامه ی کارتنر ولکشتانگ در شماره ی روز جمعه ی خودش این تیتر را ذیل اخبار محلی کار کرده بود: جمعه شب در روستای الف. (شهرستان ب.) یک زن خانه دار 51 ساله با خوردن بیش از حد قرص های خواب آور دست به خودکشی زده است. تقریبا 7 هفته از مرگ مادرم می گذشت؛ من بهتر دیدم که مشغول کارم شوم قبل از این که نیاز پیدا کنم تا درباره ی مادرم و هر آنچه را که به شدت از ناحیه رحلت و در مراسم خاکسپاری او و همچنین کشیده شدنم به درون یک لالی خمود برآمده از واکنشم به خبر خودکشی اش احساس کرده ام، مطلبی را به رشته تحریر درآورم. بله، مشغول کار شدم: زیرا علیرغم این که گاهی اوقات به شدت این نیاز به نوشتن درباره ی مادرم را حس می کنم، اما این نیاز شکلی بسیار مبهم دارد و اگر من روی آن کار نکرده بودم، با قدرت ذهنی فعلی ام تنها باید پشت ماشین تحریرم می نشستم و دوباره و چند باره همین کلمات را تایپ می کردم. این نوع محرک درمانی تنها حالم را خراب می کند؛ آن فقط باعث انفعال و بی تفاوتی ام می شود. احتمال دارد که همین روزها به سفر بروم - این کار مرا از شر چرت های ناهشیارانه و ولو شدن هایم می رهاند. در طول چند هفته ی گذشته من بیش از همیشه کج خلق بوده ام؛ بی نظمی، سردی و سکوت مرا به سمت گیجی و حواس پرتی کشانده است؛ من تحمل دیدن یک خرده نان یا یک تکه پرز و کرک را ندارم و به محض دیدن شان آنها را از روی زمین برمی دارم. فکر کردن به این خودکشی باعث بی تفاوتی من شده و گاهی هم از این که شئی که در دست دارم از دستم نیفتاده، حسابی جا خورده ام. از این رو من مشتاق این لحظات هستم چرا که آنها مرا از بی علاقه گی رهانیده و ذهنم را پاک می کنند. حس من به وحشت حالم را بهتر می کند: و همین ملالتم را هم برطرف می سازد؛ یک تن سست و بی اراده، عدم وجود فواصل خسته کننده و یک گذر بدون درد زمان.