موضوع نوشتار حاضر به طور کلی چگونگی آشکار شدن مفهوم فراروندگی در زبان و متن وحی است. فراروندگی، همان مفهوم یا نیرویی است که سبب اصلی پرسشگری های بی انتهای ماست. همانی که سبب گره های ناگشودنی عقل است و همان است که در جستجوی خود، تفکر را در تکاپویی دائمی و بی وقفه به دنبال می کشد و بدان معنی می بخشد، اما در راهی که نه تاریکی و نه ایستایی، بلکه سراسر تنویر و پویایی است. فراروندگی مفهومی است بس دشوار که همواره از چنگ واژه ها می گریزد و به همان شکل از چنگ عقل. پرداختن به موضوعی این چنینی، معمولا برای بیشتر علاقه مندان به تفکر درمورد خداوند دشوار است. با این حال، مطالعه این مفهوم در ساختار قرآن و زبان می تواند چالش جدیدی را فراروی اندیشمندان قرار دهد، به گونه ای که اینک در زبان وحی این پرسش بزرگ را جستجو نمایند، چرا که وحی قرآنی تجلی فراروندگی خداوند است. فراروندگی یعنی خداوند غیر از همه چیز است و فراتر از آنچه به او نسبت می دهیم.
کتاب قرآن به مثابه کلام خدا
نگاه معاصر