کتاب لینالونا

«سر تکان دادم و دست انداختم دور گردنش. چه قدر خوش حال بودم که برگشته بود و دیگر اخمو نبود. پرسیدم: «چی را می خواستی به من بگویی؟» با خوش حالی گفت:«پس نامه ام را پیدا کردی!» با چشم هایم آره گفتم و دوباره پرسیدم: «چی را می خواستی بگویی؟» کلاهش را کمی جابه جا کرد و گفت: «خیلی فکر خوبی کردی که خودت را پوشاندی.» گفتم: «فکر خدا است؛ نه فکر من، ولی...» چندبار تکرار کرد: «فکر خدا... فکر خدا... اوووه!» و یک دفعه از جا پرید، انگار چیزی فهمیده باشد. اگر حرفم را قطع نمی کرد، به او می گفتم که موهای من آبی نیست؛ که این ها را فقط به خاطر خدا می پوشانم، چون خیلی دوسش دارم و می خواهم به حرفش گوش کنم؛ ولی همان موقع سوار پرنده شد و رفت. لینالونا را می گویم.»