بر اساس یک نظرسنجی در سال ۲۰۰۸، بیش از سیزده میلیون نفر در بریتانیا از این که امکان تماس با تلفن همراه را از دست بدهند، وحشت دارند. این افراد وقتی دچار ترس و تشویش می شوند که شارژ گوشی شان یا اعتبار پولی آن تمام شود یا گوشی آنتن ندهد. این افراد مبتلا به «فوبیای بی موبایلی» هستند که نوموفوبیا نام گرفته است و می تواند بر بیش از پنجاه و سه درصد کاربران تلفن همراه تاثیر بگذارد.
برنارد شاو معتقد است: «کاری را که دوست داری دیگران برای تو بکنند، تو برای آن ها نکن، شاید سلیقه ی آن ها با تو بسیار متفاوت باشد.»
واقعا عجیب است که یکی از انواع تنهایی که کمترین انتقاد را برانگیخته، شکلی است که از بسیاری جهات خطرناک ترین نوع تنهایی است؛ ماجراجویی تک نفره. به نظرم عجیب است که مردم کسانی را که تصمیم می گیرند در آرامش خانه هایشان تنها باشند، خل و چل می دانند و اغلب طوری با آن ها رفتار می کنند که انگار دیوانه اند، اما کسانی را که تصمیم می گیرند تنهایی یک کیلومتر بالاتر از برف مرز کوه بروند یا با قایقی کوچک به دل اقیانوس آرام بزنند، قهرمان می نامند. دقیقا نمی دانم دلیلش چیست؛ شاید چون بسیاری از مردم درک نمی کنند - نمی خواهند درک کنند - که اصلا هدف از «تنها بودن» چیست، در حالی که اول بودن در انجام دادن کاری بسیار به هیجانمان می آورد.
هنوز
سارا میتلند
