واژه ی فلسفه ریشه ی یونانی دارد و برگرفته از کلمه ی ترکیبی فیلوسوفیا به معنای دوستدار دانش و مرادف پارسی آن لفظ دانش است. مشاء به معنای رونده یا بسیار رونده، عنوان یکی از مکتب های بزرگ فلسفی است. دستگاه فلسفی مشائی که ستون فقرات و زنجیره ی حلقه های آن بر هستی شناسی استدلالی و برهانی استوار شده است. دقیق ترین و سنجیده ترین روش برای پی جویی مسائل فلسفی به شمار می آید. ابوعلی سینا، حسین بن عبدالله معروف به شیخ الرئیس در قرن 4 و 5 ه . ق می زیسته است. روش ابن سینا در مسائل فلسفی، استدلالی و عقلی است و در جهان اسلام آن را به عنوان تفکر برهانی و حکمت بحثی می شناسد. این روش همان شیوه ی مشائیان و ابن سینا، رییس فلسفه ی مشاء در دنیای اسلام است. فلسفه ی مشائی را ارسطو پایه گذاری کرد و بعدها از راه اسکندریه و انطاکیه و راه های دیگر وارد جهان اسلام شد. مورخان آغاز رسمی فلسفه را در جهان اسلام با ابویوسف بن اسحاق الکندی می دانند، فلسفه سپس با ابونصر فارابی ادامه یافت و در دوران ابوعلی سینا به اوج رسید. ابن سینا نخستین کسی است که فلسفه ی مشائی را به صورت مدون و نظام مند در جهان اسلام عرضه کرد. در کتاب حاضر مهم ترین آرای ابن سینا درباره ی الهیات به معنای عام و خاص بیان شده است. افزون بر آن نویسنده گه گاه به تطبق دیدگاه ابن سینا با دیگر فلاسفه پرداخته است.
کتاب فلسفه مشاء
سمت
محمد ذبیحی
