علی موسوی گرمارودی، کتاب حاضر را با رجوع به «نهج البلاغه» با تصحیح «صبحی صالح» به فارسی برگردانده است. یکی از ویژ گی های بارز این اثر در این است که مترجم آن را به صورت مسجع ترجمه کرده است.
موسوی گرمارودی در بخشی از پیشگفتار اثر خود با اشاره به خاطرات کودکی خود و ارتباط مطالعه «نهج البلاغه» با آن دوران نوشته است: «معجزه امام علی (ع)، این است که در سخن او، سجع، تابع معناست نه معنا تابع سجع، یعنی امام (ع) بدون قربانی کردن معنا، کلامشان مسجع است و در تمام نهج البلاغه حتی یک مورد نمی توان یافت که امام (ع)، به خاطر رعایت سجع، مفهوم کلام خود را تغییر داده باشند. به عبارت دیگر در تمام عبارات مسجع امام (ع) حتی یک مورد نمی توان، به جای کلمه مسجع امام، کلمه ای دیگر گذارد که منظور امام (ع) را بهتر ادا کند.»
از منظر موسوی گرمارودی، هنر سجع گویی در خاندان پیغمبر (ص) امری طبیعی بوده است. ما می دانیم پیش از اسلام، سخن به سجع گفتن در مکه رواج داشت. نخستین دسته از آیات مکی قرآن کریم، فراوان از این صنعت برخوردار است. دختر پیامبر (ص) و شوی او علی بن ابی طالب (ع) و فرزندان او، به حکم وراثت، و نیز تحت تاثیر آیه های قرآن به سجع گویی خو گرفته بودند.
کتاب نهج البلاغه
قدیانی