کتاب تناهی استعلایی

این کتاب، در اصل، رسالهٔ دکتری نویسنده در دانشگاه تهران است که در سال ۱۳۹۶ برندهٔ جایزه رضا داوری اردکانی شد. این کتاب بیان کنندهٔ این دیدگاه است که کلیت اندیشهٔ هایدگر (اعم از اندیشهٔ متقدم و متأخر او) بر برداشت خاصی از نحوهٔ وجود انسان متکی است. مولف این نحوهٔ وجود را «تناهی استعلایی» یا «مطلق متناهی» می خواند و تلاش می کند نظرش را بر اساس شرح مهم ترین موضوعات مطرح در فلسفهٔ هایدگر با تأکید بر ایدهٔ مطلق متناهی، توضیح دهد. مولف همچنین شرحی از ایده های اصلی هستی شناسی پدیدارشناسانهٔ هایدگر، خصوصا در کتاب وجود و زمان، ارائه می دهد. او دیدگاه خود را در نسبت با سنت اندیشهٔ غربی به ویژه سنت ایدئالیسم استعلایی، از کانت تا هوسرل بیان می کند و هایدگر را بخشی از همین سنت می داند. به عبارت دیگر، هایدگر از پرداختن به موضوعات اصلی ایدئالیسم استعلایی، به دیدگاه خود دربارهٔ «مطلق متناهی» دست پیدا می کند.