کتاب تلفظ در شعر کهن فارسی

Pronunciation in ancient Persian poetry
بهره گیری از شعر در شناخت تلفظ های دیرین
کد کتاب : 35712
شابک : 978-6226441650
قطع : وزیری
تعداد صفحه : 857
سال انتشار شمسی : 1401
سال انتشار میلادی : 2019
نوع جلد : زرکوب
سری چاپ : 2
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب تلفظ در شعر کهن فارسی اثر وحید عیدگاه طرقبه ای

"تلفظ در شعر کهن فارسی" کتابی است از "وحید عیدگاه طرقبه ای" که در آن "بهره گیری از شعر در شناخت تلفظ های دیرین" را مورد بررسی قرار می دهد. "وحید عیدگاه طرقبه ای" در این کتاب علاوه بر ابعاد نظری، ابعاد علمی بحث "تلفظ در شعر کهن فارسی" را نیز زیر ذره بین می برد تا با "بهره گیری از شعر در شناخت تلفظ های دیرین"، دانش قابل توجهی را در این زمینه، در اختیار خوانندگان بگذارد. وی تصریح می کند که شعر فارسی، در کنار کاربردهای بی شماری که در عرصه ی زبان شناسی و ادبیات داشته است، می تواند کلیدی برای تشخیص تلفظ واژگان نیز باشد و این کلید، از پژوهش در آثار شعرای پارسی سرا، از ابتدا تا زمان حمله ی مغول ها به دست آمده است.
دانش اکتسابی از بررسی "تلفظ در شعر کهن فارسی"، زمینه را برای کاوش بیشتر در متن شناسی نیز مهیا می کند و به این ترتیب جنبه های مختلفی نظیر اصلاح متون، شرح نویسی، خوانش درست، شناخت واژگان و بسیاری از موارد کاربردی دیگر را تحت پوشش قرار می دهد. "بهره گیری از شعر در شناخت تلفظ های دیرین"، لغزش های احتمالی را در کار مصححین متون هویدا نموده و معیارهای محکمی در اختیار مخاطب قرار می دهد که به وسیله ی آن ها بتواند درست بخواند و در متن های فارسی پژوهش کند. کتاب پیش رو به قلم "وحید عیدگاه طرقبه ای" جامع ترین پژوهش صورت گرفته پیرامون مبحث آوا و "تلفظ در شعر کهن فارسی" است و نگارنده براساس قافیه، وزن و صنعت های ادبی، به بررسی ویژگی های متفاوت و مشترک آوایی در شعر کهن فارسی از دوره ی ابتدایی تا اوایل قرن هفتم می پردازد.

کتاب تلفظ در شعر کهن فارسی

وحید عیدگاه طرقبه ای
وحید عیدگاه طرقبه‌ای متولد سال 1363 ، شاعر، مدرّس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران ، پژوهشگر فرهنگستان زبان و ادب فارسی و ویراستار ادبی فرهنگ جامع زبان فارسی می باشد. او از نوجوانی در جلسات ادبی شعر مشهد شرکت کرده است.
دسته بندی های کتاب تلفظ در شعر کهن فارسی
قسمت هایی از کتاب تلفظ در شعر کهن فارسی (لذت متن)
واژۀ «پیغامبر» به صورت پیغمبر تلفظ می شده و الف در آن نشان فتحه بوده است: دایم از شرم صدر پیغامبر ژاله و لاله با رخش همبر (حدیقه الحقیقه:1382: 77) سپْری به جای سپری: ایا بر جان من ماهر چو بر شطرنج اهوازی چو ما را شاه مات آید ترا سپْری شود بازی {با توجه بر وزن} (اسرارالتوحید) هیج به جای هیچ: آنچنانی ز عشق و طبع و مزیج که نسنجی به چشم عاقل هیج (که مصصح اشتباها هیچ آورده است) (حدیقه الحقیقه، 1359: 335) قاعدۀ دال و زال: تلفظ ذال همچون دال بوده و در بسیاری از متون نمونه های فراوانی دارد. ابیات روشن گر زیر از فرهنگ جهانگیری در این موضوع است: آنان که به پارسی سخن می رانند در معرض دال ذال را ننشانند ما قبل وی ار ساکن جز وای {واو، الف و یا}بود دال است وگرنه ذال معجم خوانند پس از مصوت های بلند واو، الف و یا، دال تلفظی عین ذال دارد و در شعر می تواند هم قافیه می شود: ترسم کندم خدای مأخوذ گر تو نشوی ز بنده خشنود (لیلی و مجنون) سر لرزه و صرع آسمان دید از توقیعش بساخت تعویذ (تحفه العراقین)