شکریه عرفانی در سال ۱۳۵۷ درست در همان سال که فضای جغرافیای افغانستان با گرد و غبار نا امنی آلوده بود در ولسوالی قره باغ ولایت غزنی به دنیا آمد. ولی سالهای زیادی از عمر خود را در مهاجرت سپري کرد که بیشتر آن در ایران بود. او از سال ۱۳۷۴به سرودن شعر پرداخت که. وی در قالب غزل و شعر آزاد (سپید) شعر می سراید.
قسمت هایی از کتاب اندوه ما جهان را تهدید نمی کند (لذت متن)
چه چیزی می تواند بدتر از این باشد
که انگشتانش
آخرین چیزهایی باشند
که از او باقی می مانند
برای مردی که جز نواختن نغمه های عاشقانه چیزی نمی داند؟
می ترسم آن روز بیاید
دو سوی میدان را گلوله ها فتح کرده باشند
و من
از میان پوکه های خالی فشنگ
انگشتان نیمه جان تو را بیابم
که هنوز میل نواختن دارند.