در شبی صاف و از جایی واقعا تاریک میتوان جادوی منحصر به فرد آسمان پر ستاره را لمس کرد. ما فقط میتوانیم در خیال خود تصور کنیم که نیاکان ما چگونه مسحور آسمان شب می شدند، چرا که روشنایی های مصنوعی امروز مانع از آن میشود که بیشتر مردم چیزی جز روشن ترین ستارگان را در آسمان ببینند.
پهنای ابرهای مولکولی ای که ستارگان در دل آن ها به دنیا می آیند، صدها سال نوری است. بسیاری از زایشگاه های ستاره ای درون این ابرهای غبارآلود پنهان شده اند؛ اما در برخی نواحی، تابش حاصل از ستارگان تازه متولد شده و به شدت درخشان، غبار را به اطراف می پراکند و گازهای اطراف را روشن می کند؛ در نتیجه ما می توانیم این نواحی ستاره زا را به شکل سحابی های روشن ببینیم. از این نوع سحابی ها که «سحابی نشری» نام دارند، می توان به سحابی عقاب در صورت فکلی مار، سحابی جبار و بسیاری دیگر اشاره کرد. بعضی اوقات، نواحی تیره رنگی مملو از گاز و غبار فشرده درون ابرهای مولکولی دیده می شود که «گلبول های باک» خوانده می شوند. چنین ساختارهایی در روندی منظم، منظومه های ستاره ای دوتایی یا چندتایی را شکل می دهند.
سایان
مجموعه ی نویسندگان