اکثر مردم شادکامی را یک احساس،به ویژه احساس لذت تلقی می کنند. ما اغلب رویدادهای لذت بخش و شادکامی را به هم مرتبط می کنیم.افراد زیادی بر این باورند که پول و یا ارضای دیگر غرایز مادی شادکامی یا خوشبختی می آورد،این تنها باور فردی نیست،بلکه بساری از نهادهای مهم اجتماعی ما نیز بر این باورند. بهتر است شادکامی را نحوه ی زیستن ببینیم،نه یک حالت موقتی که می آید و می رود. هیچ یک از ما هرگز نمی توانیم قابلیت هایمان را به طور کامل کمال بخشیم،بلکه درجه ای وجود دارد و آن “تا آنجا که امکان دارد” است.هر چه خودمان را بیشتر بشناسیم،زندگیمان بهتر خواهد بود.اگر بتوانیم ورزش کنیم،بنویسیم،نقاشی کنیم،یا از قابلیت هایی که داریم به نحو احسن استفاده کنیم،احساس خوبی خواهیم داشت.”اما احساس جز مهمی نیست؛بلکه فقط محصول حاشیه ای رویش یا بالندگی است.” شادکامی در این کتاب بحث می شود”نحوه ای از زیستن است که ما را قادر می سازد به قابلیت هایمان کمال بخشیم و به سوی یک زندگی خوب حرکت کنیم.”
کتاب روان شناسی شادکامی
پندار تابان
سخن