این کتاب از چند پرسش اساسی برخوردار است: 1. حضور اسماء و صفات لفظی خداوند در آثار عطار نیشابوری به چه میزان است؟ 2. آیا جناب عطار به قاعدۀ فقهی توقیفیت اسماء پایبند است؟ 3. آیا در آثار شیخ، اسم و یا صفتی که ناقض ادب الهی است، می توان یافت؟ محدودۀ این تحقیق، شامل همۀ آثار جناب عطار نیشابوری (دیوان قصاید و غزلیات، منطق الطیر، مصیبت نامه، اسرار نامه، الهی نامه، مختار نامه و تذکرۀ الاولیاء) است؛ بنابراین آثاری چون خسرو نامه، مظهرالعجایب، بی سرنامه، بلبل نامه و دیگر آثار منتسب به شیخ مورد بررسی قرار نگرفته است. گفتنی است مقصود از اسماء و صفات الهی آن دسته از اسماء و صفاتی است که به صورت مستقیم، در آثار عطار به کار رفته است. البته بدیهی است که تجزیه و تحلیل اطلاعات مستخرج از آثار شیخ، به واسطۀ تطبیق با مفاهیم دیگر کتب و رسالات عرفانی صورت پذیرفته است.