اه چه بیرنگ و بینشان که منم/
کی ببینم مرا چنان که منم/
گفتی اسرار در میان آور/
کو میان اندر این میان که منم/
کی شود این روان من ساکن/
اینچنین ساکن روان که منم/
این جهان و آن جهان مرا مطلب/
کین دو گم شد در آن جهان که منم/
گفتم اندر زبان چو در نامد/
اینْت گویای بیزبان که منم
چو نماز شام هر کس بنهد چراغ و خوانی/
منم و خیال یاری غم و نوحه و فغانی/
چو وضو ز اشک سازم بود آتشین نمازم/
در مسجدم بسوزد چو بدو رسد اذانی/
رخ قبله ام کجا شد که نماز من قضا شد/
ز قضا رسد هماره به من و تو امتحانی/
عجبا نماز مستان تو بگو درست هست آن/
که نداند او زمانی نشناسد او مکانی/
عجبا دو رکعت است این عجبا که هشتمین است/
عجبا چه سوره خواندم چو نداشتم زبانی/
در حق چگونه کوبم که نه دست ماند و نه دل/
دل و دست چون تو بردی بده ای خدا امانی/
به خدا خبر ندارم چو نماز می گزارم/
که تمام شد رکوعی که امام شد فلانی/
پس از این چو سایه باشم پس و پیش هر امامی/
که بکاهم و فزایم ز حراک سایه بانی/
به رکوع سایه منگر به قیام سایه منگر/
مطلب ز سایه قصدی مطلب ز سایه جانی/
ز حساب رست سایه که به جان غیر جنبد/
که همی زند دو دستک که کجاست سایه دانی/
چو شه است سایه بانم چو روان شود روانم/
چو نشیند او نشستم به کرانه دکانی/
چو مرا نماند مایه منم و حدیث سایه/
چه کند دهان سایه تبعیت دهانی/
نکنی خمش برادر چو پری ز آب و آذر/
ز سبو همان تلابد که در او کنند یا نی
نگاه
بهاءالدین خرمشاهی
