روان شناسی در ایران قدمت زیادی ندارد، مخصوصا اگر بخواهیم آن را به عنوان رشته مستقل دانشگاهی به حساب بیاوریم. اما این تاریخ کوتاه در ایران، تاریخی پراهمیت و افتخارآفرین بوده است. افرادی پرچم دار این حرکت علمی بودند که سخت شیفته دانش و فرهنگ و آزادگی بودند و جملگی با تمام نیرو سعی کردند آموخته ها و دریافت های خود را، سخاوت مندانه و دل سوزانه، به نسل های جدیدتر منتقل سازند. از مشخصات بارز این پیشگامان، اعتقاد عمیق آنان به علم از یک سوی و نگرش به دستاوردهای جدید در پرتو میراث فرهنگی و تاریخی ایران، از سوی دیگر بود. این روان شناسان همگی به ادبیات فارسی عشق می روزیدند؛ با تاریخ و فرهنگ ایران آشنا بودند؛ و هرکدام، دست کم، یک یا دو زبان خارجی را می دانستند. عده ای از آنان در برابر اصطلاحات خارجی معادل هایی وضع کرده اند که هنوز به کار می روند و حکایت از ظرافت، تیزبینی و نازک اندیشی آنان می کند. این روان شناسان درعین حال که روان شناسی را جزء علوم طبیعی می شمردند و بر کاربرد روش تجربی و آزمایشگاهی در تحقیقات روان شناختی تأکید می کردند، وجه کاربردی روان شناسی را مخصوصا در زمینه تعلیم و تربیت، سنجش توانایی های ذهنی و مداخله های روان شناختی، در برنامه آموزشی خودشان قرار داده بودند. آن چه این بزرگان انجام دادند، معرفی روان شناسی به جامعه علمی بود.
کتاب گزیده هایی از آثار پیشگامان روان شناسی علمی در ایران ( کتاب یکم)
ارجمند
حبیب الله قاسم زاده
