کتاب نشان به همان نشان

ریختن آب از طبقه پنجم به اندازه لیس زدن بستنی لذت بخش است، وقتی پارچ را خالی می کنی آب با سرعت می رود پایین، نزدیک طبقه سوم یا دوم؛ انگار بال هایش را باز می کند، با این حال وقتی رسید به موزاییک ها شلپ صدا می دهد، یک شلپ قشنگ که دوست دارم بارها و بارها بشنوم. ریختن آب زمانی لذتش بیشتر است که پسرهای آپارتمان، از همه جا می پرند، بدون آن که بالا را نگاه کنند، اول لباس های خیس را برانداز می کنند، حیف، بعد از این که آب ریخت روی سرشان دیگر نمی شود از پنجره آویزان بمانم و نگاه کنم، باید زود سرم را بدزدم و توی اتاق بخندم. حتما پسرها گیج می شوند و با تعجب می پرسند این آب از کجا پیدایش شد؟! و...