«شعر دیگر» نام حلقه ای از شاعران بود که از دهه ی سی و چهل و به تأسی از آرا و نگاه «نیما یوشیج» به شعر و اندیشه، شکل گرفت. شاعرانی همچون تندرکیا، محمد مقدم، شین. پرتو، هوشنگ ایرانی، محمدرضا اصلانی، بیژن الهی، هوشنگ آزادی ور و بعدتر فیروز ناجی، با توجه به ذهن و زبان و ایده و جهان بینی شان، در این جریان شعری جا می گرفتند. این جریان شعری که سعی داشت به بهترین نحو تفاوت را در شعر فارسی موجب شود و دنباله روی راستین نیما باشد، در دهه های ابتدایی شکل گیری اش بسیار کم خوانده شد و انگار جامعه به چندین دهه زمان نیاز داشت تا به اهمیت و ارزش کار این جریان شعری پی ببرد. با اینکه شعر تعدادی از شاعران این جریان آرام آرام جایش را در فرهنگ عامه ی مردم باز کرده است، ولی همچنان شاعرانی از «شعر دیگر» هستند که چندان خوانده نشده و به اهمیت کارشان توجه نشده است. «فیروز ناجی» یکی از مهجورترین شاعران چهل سال اخیر است که با وجود قدرت زبان و اندیشه، استفاده از فرم های تازه و نوگرایی منحصربه فردش، کمتر از همه ی شاعران شعر دیگر به او توجه شده است. کتاب «سرخوش از غمی که هرکجا پنهان» اولین مجموعه شعر او پس از پنجاه سال شاعری ست که منتشر شده است. این مجموعه سه دفتر «نام های بسیار» (1353)، «دورنمای زمستانی با یک سگ و صاحبش» (1359)، «راه های زدیده» (1372) را دربرمی گیرد که به خوبی نشانگر سیر شاعری و تغییر و تحولات شعر فیروز ناجی ست. ناجی که با وجود سال ها پژوهش و روزنامه نگاری و اهتمام به انتشار آثار شاعران شعر دیگر، از سال 1359 هیچ مجموعه شعری منتشر نکرده بود، کتاب «سرخوش از غمی که هرکجا پنهان» را با کنار هم قرار دادن سه دفتر شعر نایابش به علاقه مندان شعر فارسی عرضه کرده است.
کتاب سرخوش از غمی که هرکجا پنهان
رشدیه
فیروز ناجی
